Rechtspraak in Amerika (deel 3): Bijtende pitbulls
In deze regelmatig terugkerende blog bespreek ik uitspraken die zijn gedaan in de Verenigde Staten en vergelijk de casus met ‘ons’ Nederlandse systeem . Vandaag een uitspraak uit Georgia van 12 januari 2015 (Ingram v. Vaughn).
Erin Ingram, 8 jaar oud, was voor haar ouderlijk huis aan het spelen toen ze door twee pitbulls van een buurman, Twyann Vaugh, werd aangevallen. De honden sleepten haar dertig meter mee en brachten ernstige verwondingen toe aan haar armen, benen, torso en gezicht. Een passerende motorrijder zag hoe Erin aangevallen werd en belde de hulpdiensten. Toen de politie arriveerde werd Erin nog altijd aangevallen door de twee honden. Uiteindelijk schoten de agenten de honden dood.
Meerdere snij- en bijtwonden, voornamelijk aan haar armen, waren het gevolg. Deze verwondingen zorgden ervoor dat bloedvaten uit haar benen getransplanteerd moesten worden en haar linker arm zelfs gedeeltelijk geamputeerd moest worden. Ook heeft ze aan deze aanval blijvende littekens over haar hele lichaam overgehouden. Naast deze lichamelijke verwondingen leidde de aanval ook tot de ontwikkeling van een posttraumatische stressstoornis, heeft ze nachtmerries en is ze niet meer in staat van sportieve activiteiten genieten zoals ze voorheen deed. Ook ziet ze haar droom om maritiem bioloog te worden door de verwondingen in rook op gaan. Haar medische kosten bedroegen 600.000 dollar en toekomstige operaties en therapieën werden geschat op maar liefst 1.3 miljoen dollar.
Vaughn werd veroordeeld tot 16 maanden cel waarna de moeder van Erin een civiele procedure tegen hem startte. Vaughn werd aansprakelijk gehouden op meerdere gronden waaronder het ‘zonder toezicht laten rondlopen van een hond’. De moeder vorderde namens Erin onder meer 1,5 miljoen dollar voor geleden pijn, een onbekend bedrag voor toekomstige pijn en 9 miljoen dollar voor angst, shock en ‘terror’. Tijdens de trial werd voor de jury de ‘911 tape’ afgespeeld waarop 9 minuten lang het afschuwelijke gegil van Erin werd gehoord.
De jury veroordeelde Vaughn tot het betalen van 72.69 miljoen dollar aan schadevergoeding, bestaande uit ongeveer 36.69 miljoen dollar aan compensatieschade en 36 miljoen dollar aan ‘punitive damages’, een soort civielrechtelijke boete. Vanwege de bestaande maximering van punitive damages in de staat Georgia werden de ‘punitive damages’ verlaagd naar 250.000 dollar.
Natuurlijk is dit een afschuwelijke zaak. Kennelijk vond de jury dat ook zodat een ruimhartige schadevergoeding werd toegekend. Een schadevergoeding die niet te vergelijken is met het Nederlandse systeem. Daar waar in Nederland (thans) maximaal 150.000 euro aan smartengeld is opgelegd wijst de jury in deze zaak meer dan 15 miljoen dollar toe. Toch zouden de ‘overige materiele’ schadeposten zoals het verlies aan verdienvermogen en de medische kosten ook in Nederland voor vergoeding in aanmerking kunnen komen. Bij de bepaling van die overige posten, is er in beginsel namelijk geen verschil met het Nederlandse systeem. In Amerika wordt net als in Nederland ook een vergelijking gemaakt tussen de situatie ‘met’ en ‘zonder’ schadeveroorzakende gebeurtenis. Dus als je zonder ongeval geen ziekenhuisnota’s hebt en nu met ongeval wel komen deze voor vergoeding in aanmerking. Grote verschil is alleen dat er in Nederland meer voorzieningen zijn en iedereen verzekerd is tegen medische kosten. Daar komt bij dat de medische kosten in Amerika aanzienlijk hoger zijn. In deze zaak bedragen ze al bijna 2 miljoen dollar.
Een ander belangrijk verschil met het Nederlandse rechtssysteem is het kunnen opleggen van een civielrechtelijke boete; een punitive damages. Vanwege de ernst van het verwijt legt de jury in deze zaak deze civielrechtelijke boete op en ‘verdubbelt’ de schadevergoeding. Toch grijpt de rechtbank in. Net als in veel staten in Amerika is de civielrechtelijke boete bij wet gemaximeerd, zodat de boete slechts 250.000 dollar is.
De belangrijkste vraag in deze zaak is natuurlijk of de heer Vaughn in staat zal zijn om de opgelegde schadevergoeding te betalen. Daar zegt het vonnis niks over. Het zou zomaar kunnen dat de beste man geen cent te makken heeft en dan blijft Erin met de enorme gevolgen zitten zonder enige compensatie. Als dat zo is, is het vonnis vooral symbolisch.