Steeds vaker komen wij in contact met cliënten die ernstige verwondingen opgelopen hebben na bijtincidenten. Toch wordt het merendeel van die bijtincidenten niet geregistreerd. Bovendien grijpen vele slachtoffers ook nooit in. Ook heerst er iedere keer opnieuw grote onduidelijkheid over de gevolgen en het lot van de viervoeter na het bijtincident. Tot op heden heeft iedere gemeente dan ook een eigen bijtprotocol. Een landelijk bijtprotocol zou voor verduidelijking kunnen zorgen. Zowel slachtoffers als baasjes hebben daar dan ook nood aan.
Een op het eerste gezicht onschuldige hondenbeet kan verregaande gevolgen hebben. Hondentanden kunnen immers de huid diep penetreren en zo zenuwen, pezen of botten beschadigen. Bovendien kan een hondenbeet ook allerhande bacteriën overdragen die op hun beurt voor gruwelijke infecties kunnen zorgen. Naast dergelijke lichamelijke letsels kunnen ook psychische letsels optreden. Zo hoorden wij al verhalen van slachtoffers die zich niet langer veilig voelden op straat of niet meer bij vrienden met een hond durfden op bezoek te gaan. Een aansprakelijkheidstelling en het bekomen van een schadevergoeding is in dergelijke gevallen steeds op zijn plaats.
Lang niet alleen SAP Letsel Advocaten maakt zich zorgen over het toegenomen aantal bijtincidenten. Ook de Nederlandse gemeenten, de Koninklijke Hondenbescherming en de Dierenpolitie hekelden eerder al de gefragmenteerde situatie in Nederland. Onlangs kwam Amsterdam bijvoorbeeld nog met een eigen gemeentelijk bijtprotocol om het aantal bijtincidenten drastisch terug te dringen. Ook andere gemeenten hebben reeds zo’n bijtprotocol. Hierin hanteren ze eigen regels die gaan van een aanlijnverplichting tot verplichte trainingen en gedragstesten. Een goede zaak, maar toch blijft dat nog steeds zorgen voor verwarring bij de eigenaars van die viervoeters. We hoeven vast niet aan te halen dat verwarring ook zelf een gevaarlijk beestje kan zijn?
Op 1 september 2015 riep de Hondenbescherming uiteindelijk op om in te grijpen. Op vraag van staatssecretaris Van Dam werd toen zelfs een onderzoek georganiseerd naar het opleggen van voorwaarden voor het houden van honden. Denk bijvoorbeeld aan een leeftijdsgrens van achttien jaar en het verplicht volgen van een cursus. Als oude honden blaffen, is het toch gewoon tijd om uit te zien? Uiteindelijk zou de verplichte opvoedcursus er ook effectief komen, ware het niet dat minister Carola Schouten het plan alsnog liet vallen.
Wij van SAP advocaten blijven echter een voorstander van opgelegde houderschapsvoorwaarden voor bepaalde categorieën ‘gevaarlijke honden’ en zouden daar bovendien ook een verplichte WA-verzekering aan koppelen. Dat laatste moet slachtoffers van een bijtincident extra slagkracht geven om hun schade ook effectief te laten vergoeden. Bovendien leert de ervaring ons dat slachtoffers sneller tot een aansprakelijkheidsstelling overgaan indien de andere partij over een verzekering beschikt. Gelet op het feit dat letsel door dieren meestal in intieme kring ontstaat, hoeft dat dan ook niet te verbazen. Ook de invoering van een landelijk bijtprotocol kan wat ons betreft verandering brengen in de onduidelijkheid die tot op heden typerend blijft voor het landschap waarin de trouwe viervoeter vertoeft.