In vergelijking met hondentanden zijn de tandjes van een kat een stuk schattiger. Toch kan ook een kat stevig uithalen, met diepe steekwonden tot gevolg. Anderzijds schuilt het grootste gevaar van een kattenbeet misschien wel in de bacteriën die het kan overdragen. Iedere vorm van letsel door dieren wordt daardoor maar beter gevolgd door een bezoek aan de huisarts. Indien nodig wordt de bezitter van het dier ook aansprakelijk gesteld voor de schade. Uiteraard speelt SAP Letselschade Advocaten hier een cruciale rol in de afhandeling van het schadedossier.
Een kattenbeet kan pijnlijke gevolgen hebben. De tanden van een kat gaan vaak vrij diep in het lichaam en genezen heel moeilijk, waardoor er gemakkelijk infecties optreden. Als je bent gebeten door een kat, kun je wat overhouden aan de kattenbeet. In het buitenland loop je bijvoorbeeld het risico op hondsdolheid, terwijl je in eigen land te maken kan krijgen met de kattenkrabziekte. Hierdoor is het zelfs zo dat dat een kattenbeet dodelijk kan zijn. Wij raden aan om een wonde altijd te laten verzorgen door een medisch professional en om meteen hulp in te roepen als er complicaties, zoals een kattenbeet infectie, optreden.
De tanden van een kat zullen over het algemeen geen scheurwonden veroorzaken, integendeel. Het gaat meestal om vrij diepe steekwonden. De medische literatuur heeft het over scherpe trauma's die een goede wondverzorging bemoeilijken. In ongeveer 30 tot 50% van de ernstige kattenbijtwonden zou er ook sprake zijn van infecties. Ook artsen zijn zich daarvan bewust en zullen dan ook niet altijd meteen overgaan tot het sluiten van de bijtwonde. Het aanbrengen van hechtingsmaterialen zou dan het risico op een infectie verhogen. Het nadeel is dat er zo eenvoudiger grote littekens kunnen ontstaan die ook emotionele schade met zich kunnen meebrengen. Dat opent natuurlijk de weg voor een smartengeldvergoeding. Andere mogelijke gevolgen zijn schade aan de zenuwen, fracturen, gewrichtspenetratie en gedevitaliseerd weefsel. Vooral bij kinderen zijn dergelijke gevolgen een groter risico.
Tot 50% van de ernstige kattenbeten zouden resulteren in een wondinfectie. De moeilijkheid om de wond schoon te maken, speelt een belangrijke rol in dat hoge cijfer. In ongeveer 75% van die gevallen zou de bacterie Pasteurella aan de basis liggen. Deze infectie ontwikkelt zich al binnen een termijn van drie tot vierentwintig uur na de beet. Het laat zich kenmerken door pijn en zwellingen, wat uiteindelijk kan resulteren in een abcesvorming. De andere symptomen zijn dan weer afhankelijk van de locatie waar de beet zich bevindt. In de buurt van de luchtwegen is er bijvoorbeeld een verhoogde kans op gevoelige sinussen en heesheid. Bij een beet in de buurt van de ogen kan de infectie aanleiding geven tot een hoornvlieszweer en oogproblemen. Andere bacteriën die vaak voorkomen als gevolg van een kattenbeet: coagulase negatieve stafylokokken, viridans streptokokken en capnocytophaga canimorsus.
Hoewel we hondsdolheid automatisch associëren met een hondenbeet, kunnen ook katten deze ziekte overbrengen. In een eerste fase zorgt de ziekte voor koorts, misselijkheid, hoofdpijn en overgevoeligheid. In de buurt van het gebeten lichaamsdeel treden er dan bijzondere gevoelens op: een koud gevoel, jeuk en tintelingen zijn niet ongewoon. Na verloop van tijd zal er eveneens sprake zijn van een verhoogde prikkelbaarheid en spierkrampen. Uiteindelijk zal het drinken zo onaangenaam worden voor de slik- en ademhalingsspieren dat de patiënt angstig wordt voor water. Sommige patiënten overlijden dan ook ten gevolge van krampaanvallen tijdens een poging tot drinken.
Tot slot ontstaan er ook verlammingsverschijnselen, waarna een comateuze toestand kan volgen en de patiënt kan overlijden. In Nederland komt hondsdolheid in principe niet meer voor, in het buitenland echter nog wel. In Duitsland zijn er bijvoorbeeld soms nog eens uitbraken van hondsdolheid bij vossen. In Oost-Europa komt het ook nog voor bij andere wilde dieren, zoals bij de uit Oost-Azië afkomstige marterhond. Verder is er een verhoogd risico in bijna geheel Noord- en Centraal-Afrika, Azië (met uitzondering van Saudi-Arabië en Oman), Guatemala, Honduras, Cuba, Haïti en de Dominicaanse Republiek. Vooral bij een reis naar deze landen is enige voorzichtigheid en een voorafgaande vaccinatie geboden.
De naam van deze ziekte laat uitschijnen dat het enkel wordt overgedragen door het krabben van de kat, niets is echter minder waar. Ook een beet of eenvoudig contact met het speeksel van een kat volstaat al om de ziekte over te brengen. Jaarlijks zouden ongeveer 300 tot 1000 Nederlanders getroffen worden door deze door de kat overgedragen ziekte. Meestal gaat het slechts om een eenvoudig ziekteverloop: enkele pijnlijke bultjes, zwellingen en lichte ziekteverschijnselen treden dan op. In ongeveer 2% van de gevallen is het ziekteverloop echter veel minder onschuldig. De slijmvliezen rond het oog raken dan ontstoken en het gezichtsvermogen in het aangedane oog kan verloren gaan.
In de meer extreme gevallen kan de ziekte zelfs resulteren in een hersenvliesontsteking, een coma, stuipen, een aantasting van de lever of van de milt. Vaak gaat het in dergelijke gevallen echter om mensen die reeds te kampen hebben met een verminderde weerstand. Denk bijvoorbeeld aan hiv-positieven, kankerpatiënten en mensen die een orgaantransplantatie ondergaan hebben.
Als iemands huisdier schade veroorzaakt bij een ander, dan moet de eigenaar de schade die de ander ten gevolge lijdt vergoeden. Dit is ook het geval bij een kattenbeet. In de praktijk is het niet altijd even eenvoudig om de bezitter van een huisdier te vinden, het bezit van de kat te bewijzen en voldoende aannemelijk te maken dat de kat de schade heeft veroorzaakt. Enkel als dit kan worden bewezen, zal de eigenaar de schade die door de kattenbeet is veroorzaakt moeten vergoeden.
Als je bent gebeten door een kat, zijn de gevolgen soms heel vervelend. Het is dan ook goed om te weten dat je mogelijk het baasje van de kat hiervoor aansprakelijk kan stellen. Bij dieren is er namelijk sprake van risicoaansprakelijkheid. Niet alleen de bezitter, maar ook de bedrijfsmatige gebruiker kan op basis hiervan aansprakelijk zijn voor een honden- of kattenbeet. Deze regel geldt wel enkel voor tamme dieren. Deze vorm van risicoaansprakelijkheid loopt pas af wanneer het bezit is geëindigd, bijvoorbeeld omdat iemand anders de kat voor zichzelf is gaan houden.
De voorwaarde is wel dat het dier uit eigen energie handelde. Bij een kattenbeet is dit het geval. Ook moet de schade ontstaan door de onberekenbaarheid van het dier. Ook dit is bij een kattenbeet het geval. Kortom: in vrijwel alle gevallen is de bezitter van het dier aansprakelijk voor de schade door een kattenbeet. Dit is ook het geval als een kattenbeet verregaande gevolgen heeft en zelfs als een beet dodelijk is. Daarom kunnen dierenbezitters maar beter een goede AVP-verzekering hebben.
In de praktijk is het niet altijd even eenvoudig om te zeggen wie de bezitter van een kat is. En dus ook niet wie aansprakelijk is voor de schade ten gevolge van een kattenbeet. Een voorbeeld van een zaak waarbij zonder succes een schadevergoeding werd gevorderd na een kattenbeet dateert uit 2015 (ECLI:NL:GHARL:2015:3542). Deze zaak toont aan hoe moeilijk het soms is om na een kattenbeet een schadevergoeding te krijgen.
Bij deze zaak glipte een kat naar binnen. Hierbij werd het slachtoffer gebeten door de kat. Volgens het slachtoffer was dit de kat van de buren, maar de buurman ontkende dit. Verschillende getuigen verklaarden echter dat dit de kat van de buren is. Onder andere een goede vriend van het slachtoffer getuigde dat hij de kat eerder al aangelijnd had gezien in de tuin van de buren.
De buurman zelf beweerde dan weer dat dit helemaal zijn kat niet was, dat hij nog maar een kat heeft gehad en dat zijn kat eerder is overleden. In tegenstelling tot de genoemde kat was dit zelfs geen lapjeskat, maar een grijze kat met een witte bef. Zijn kat zou volgens hem een beschadigd oog hebben gehad. De buurman legde een foto voor van zijn overleden kat. Ook een huishoudelijk verzorgster verklaarde dat ze bij hem nooit een andere kat heeft gezien dan de kat op de foto. Uiteindelijk besliste het hof dat het onvoldoende was bewezen dat de kat van de buurman was, waardoor er ook geen schadevergoeding kon worden toegekend.
Wie aansprakelijk is, moet de veroorzaakte schade vergoeden. Het bedrag van de schadevergoeding is afhankelijk van de schade die een kattenbeet heeft veroorzaakt. Wie gebeten is door een kat en daardoor louter medische wondzorg nodig heeft, zal op een minder grote schadevergoeding mogen rekenen dan wanneer een kattenbeet dodelijk is. Een letselschade expert zal berekenen op welke schadevergoeding je recht hebt.
In ieder geval is het niet altijd de bezitter die de schadevergoeding na een kattenbeet zal betalen. Veel mensen hebben namelijk een aansprakelijkheidsverzekering voor particulieren (AVP). Mits niet uitgesloten onder de polisvoorwaarden, zal de AVP-verzekeraar de schade ten gevolge van de kattenbeet betalen. De AVP-verzekering biedt dekking tot een verzekerd bedrag dat afhankelijk van de polis kan oplopen tot 2,5 miljoen euro. Soms is er sprake van een eigen risico, waardoor de bezitter toch een klein deel van de schade door de kattenbeet zelf moet betalen.