In rolstoel na medische misser

Algemeen Dagblad | ZEEWOLDE/AMERSFOORT – ,,Pak het been eens, pap.’’ Jo Veenvliet zit al acht jaar in een rolstoel. Ze heeft wel een prothese in huis, maar kan dat kunstbeen niet dragen. Het is veel te zwaar voor de kleine (1,54 meter) vrouw van 78.

Echtgenoot Wim snapt er niets van. ,,Waarom moeten die dingen zo veel wegen? Ze maken tegenwoordig lichtgewicht fietsen van carbon, maar een fatsoenlijke en draagbare prothese is nergens te krijgen.’’

Jo en Wim Veenvliet, naar eigen zeggen nog steeds ‘echte keientrekkers’, gaan binnenkort voor het eerst in acht jaar op vakantie. Een weekje Eiffel, samen met dochter en kleinkinderen. Voordat zij na een hartoperatie in het St. Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein haar been verloor, trokken ze er vaak op uit. De Veenvliets hadden net een nieuwe stacaravan gekocht, toen het noodlot toesloeg.

Een nachtmerrie, anders kan Wim Veenvliet het niet omschrijven. Een dag nadat Jo een hartoperatie had ondergaan, waarbij het chirurgisch team aderen uit haar rechterbeen gebruikte, werd de grote teen al blauw, Jo leed vreselijke pijn, maar de afdelingsarts vond het niet nodig om in te grijpen. Weer een dag later zag de voet als gevolg van een afgesneden bloedtoevoer zwart, het been was reddeloos verloren.

Wim: ,,De chirurg zei: ‘Als dit mijn moeder zou zijn overkomen, was ik meteen naar een advocaat gestapt.’ Dat deden wij vervolgens ook.’’

Overigens verliep het afzetten van het been verre van vlekkeloos. Er waren drie operaties voor nodig, waarvan de laatste plaatsvond in het ziekenhuis in Amersfoort. ,,Het was moeilijk om de stomp goed te krijgen.’’ Jo moest daarna geruime tijd revalideren, was bepaald niet pijnvrij en heeft zelfs nu nog af en toe last van fantoompijn.

Omdat er voor hen geen aangepaste woning in Amersfoort beschikbaar was, verhuisden ze naar Zeewolde.

Ze werden toen al geruime tijd bijgestaan door letselschadeadvocaat Martin de Witte, die de juridische afwikkeling voor zijn rekening nam. ,,Eerst kregen wij gelijk, toen ging het ziekenhuis in beroep en werden de rollen omgedraaid.’’

Het zou uiteindelijk acht jaar duren, voordat het gerechtshof er een punt achter zette. Het ziekenhuis was in oktober 2001 nalatig geweest en werd veroordeeld tot het betalen van smartegeld (20.000 euro) plus alle in de loop van de tijd gemaakte kosten, zoals voor het geschikt maken van de woning, de aanschaf van een nieuwe auto en bedden.

,,Deze kwestie heeft al die tijd ons leven beheerst en eigenlijk ben ik nog steeds boos. Het ziekenhuis heeft nooit iets van zich laten horen, een excuus kon er niet af,’’ zegt Wim Veenvliet, die inmiddels zelf ook hartpatiënt is (‘het gevolg van stress, denk ik, ik ben nooit eerder ziek geweest’).

De zoektocht naar een geschikte prothese heeft Wim gestaakt, al kan hij maar niet begrijpen waarom er ‘in deze tijd van technologische hoogstandjes’ geen lichter exemplaar is te vinden. Jo redt zich aardig in de rolstoel en met haar scootmobiel. Ze kan in hun gezellige appartement redelijk uit de voeten, kookt, gaat onder de douche en verdeelt de huishoudelijke taken met Wim. Alleen ramen lappen zit er voor beiden niet in.

Overigens wilde het St. Antonius Ziekenhuis de zaak destijds afkopen. ,,Voor 20.000 euro, maar dan wel inclusief onkosten. Daar zouden we dus praktisch niets van overhouden.’’

Het Nieuwegeinse ziekenhuis kan nog geen reactie geven op de uitspraak van het gerechtshof. ,,Onze jurist is op vakantie. Zodra hij terug is, zal de Raad van Bestuur met hem overleggen; pas dan kunnen wij reageren,’’ aldus een woordvoerder.