Afgelopen dinsdag 13 oktober werd het eindrapport van de Onderzoeksraad voor Veiligheid inzake de MH17 gepresenteerd. Voor de meeste nabestaanden was het een loodzware dag. Niet alleen omdat zij lang hebben uitgekeken naar deze dag, maar ook omdat zij via alle mogelijke kanalen wederom werden geconfronteerd met deze verschrikkelijke gebeurtenis. Bij veel nabestaanden kwamen dan ook veel emoties los. Zeker toen zij het decor van de persconferentie zagen, een vanuit de brokstukken gereconstrueerde cockpit van het Maleisische toestel. Een van de nabestaande noemde het treffend een reconstructie van de ‘doodskist’.
Als advocaat van de nabestaanden leef je ook naar zo’n dag toe. Deze dag geeft immers antwoord op vragen die van belang zijn voor het juridische traject waar je samen met je cliënten in zit. Vanuit je professie kan je deze dag dan ook niet negeren. Dat betekent ook dat je als advocaat een groot deel van de emoties van je cliënten meekrijgt. Veel journalisten vragen zich dan ook af wat dat met jou als advocaat ‘doet’.
Hierop antwoord ik steevast dat je in mijn rechtsgebied continu te maken krijgt met het leed van een ander. Veel van de emoties beleef je dus ook als advocaat mee. Hoe langer ik in het vak zit hoe beter ik daar mee om kan gaan. Toch word ik niet immuun voor deze emoties.
Dat de emoties je raken is dus onontkoombaar maar zorgt er wel voor dat je erg betrokken wordt bij een zaak. Dat zie ik dan ook als de positieve kant ervan. Wel blijft het belangrijk om op een professionele manier om te blijven gaan met je cliënten. Aan een meehuilende advocaat hebben cliënten namelijk niets. Zij hebben één van de verschrikkelijkste gebeurtenissen in hun leven meegemaakt. Neem nu deze vliegramp. In één klap zijn er complete gezinnen weggevaagd. Kinderen die er ineens alleen voor staan en te maken krijgen met een periode van langdurige en heftige rouwverwerking. Ondanks deze rouwverwerking moeten zij wel een oplossing vinden voor praktische zaken zoals de hypotheeklasten die gewoon doorlopen. Omdat je als advocaat een belangrijk aanspreekpunt bent in deze moeilijke tijd, help je de slachtoffers ook met deze praktische zaken. Veel buitenstaanders realiseren zich dat nauwelijks.
Juist de rol die je als advocaat kan spelen bij de praktische zaken geeft je genoegdoening. Genoegdoening waaruit je als advocaat je drijfveren haalt om deze emotioneel beladen zaken te blijven doen. Ik ervaar het dan ook als een voorrecht om dit werk te mogen doen.
